ناچــار نبـاشی ﮐـــﻪ بــه ﺍﮐــﺮﺍﻩ ﺑﯿﺎیی

یا آن کــه کمی با دل مــن‌ راه بیـایی

ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻫﺎ ﺍﺷﮏ ﻣﻦ ﻭ ﺭﻭﺩ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ

ﺟـــﺎﺭﯼ ﺷـﻮﺩ ﺁﻧﮕـﺎﻩ ﮐـــﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

هـرچند نیایی بـه دلـم باز امید است

ﺑﺮﻗﯽ ﺑﺰﻧﯽ ﺩﺭﺷﺐ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺷﺐ ﺭﺍ به نگاهی بشکن ﺍﯼ ﻣـﻪ ﺗﺎﺑﺎﻥ

ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐــﻪ ﺑــﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺩﺭ ِ ﺩﺭﮔـﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

بین ﻣﻦ ﻭﺗﻮﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺒﻨﺎﯼﺟﺪﺍییﺳﺖ

ﺁﺧــﺮ ﻧﻪ ﺑـﺮﺁﻧﯽ ﮐـﻪ ﺗـﻮ ﮐــﻮﺗﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺩﺭگریه ودرﻫﻖ ﻫﻖ ﺑﻐﺾ ﻣﻦِ خسته

پیــوسته ﻭ ﭘﯿـﻮﺳﺘﻪ تــر از ﺁﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ ﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺮﻡ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎﺭﺍ

ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺰﻧﯽ ﺑــــﺮ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻟﺨــﻮﺍﻩ ﺑﯿﺎیی

بانـو عسلم بـا همــه ی تاب و تــوانم

ﺁﻫﯽ ﮐﺸـﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﮐـــﻪ ﺗـﻮ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

دانمﮐﻪﺷﺒﯽ ﺑﯽﮐﺲ ﻭ ﺑﯽ ﯾﺎﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ﺍﺯ درد ﻭ ﻏــﻢ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ﺩﺭﻃﺎﻟﻊﻣﻦﻧﯿﺴﺖکه‌در دشت شقایق

در سایه ی آویشن و ﮔﻠــــﺰﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ای بـاد صبا بخــت سیـاهـم نگـذارد

بـر دامــــن ابـــریشم دلــــدار بمیرم

ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺯﻟﺰﻟﻪﯼ ﻧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ

بی زمـــزمه در ﮐﻠﺒـــﻪ ﯼ ﺁﻭﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ﻣﯽ ﻧﺎلم ﻭ ﺍﺯ ناله ی زارم چو هزاری

ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ وسعت ﻧﯿـﺰﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺯﺩﻡ بانگ ﺍﻧﺎﻟﺤﻖ سر بازار

تقدیر من این بود کــه ﺑﺮ ﺩﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

بانو عسلم باز نیـامــد بــه سراغــم

ﺑﮕــــﺬﺍﺭ ﮐـــﻪ ﺯﺍﺭﯼ ﮐﻨﻢ ﻭ زﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

نگرفتی خبــر از گمشده راهی گاهی

که بپرسی مگراز حال‌ تباهی گاهی

سال ها منتظـرم تا کـه برآورده کنی

آرزوهــای دلـــم را بــه نگاهی گاهی

دودِ اسپند غلیظی به تن کوچه زدم

که گـزندت نزند چشم‌ سیاهی گاهی

اززمانی که تو را عاشق دلبسته شدم

نزدم‌ زل به رخِ دلبر ِ ماهی گاهی

کنم از نامدنت شکوه که شاید بزنی

سر بــه خلوتگه ناکـرده گناهی گاهی

توهمانی که بسنجی به ترازوی سخن

وزن احساس مــرا با پـرِ کاهی گاهی

صد صبا میوزد از زلف تو بانو عسلم

گذری کـن بــه دل سوخته آهی گاهی